Dziennik dla pisarza to skarb. Zbiór ulotnych myśli, które może zatrzymać na swój nieidealny sposób. Chwil, do których może wrócić w każdym momencie swojego zbolałego istnienia. Odtworzyć, wzbogacić i opowiedzieć, jeśli tylko zechce się nimi podzielić.
Jak zagrali, wiedzą wszyscy. Czego im zabrakło również wie już nawet starsza pani w mięsnym, kupując dla męża mielone, żeby umilić mu dzisiejsze popołudnie po wczorajszym rozczarowaniu. Został ostatni mecz, z Japonią. Podobno o honor.
Zaczyna do mnie docierać, że prawo do wolności kończy się w miejscu, w którym zaczyna się pole podejmowania decyzji przez emerytów. I mógłbym stwierdzić, że coś się zmieni, kiedy pokolenia pamiętające dzieciństwo za czasów słusznie minionych przejdą do historii, robiąc miejsce młodszym. Ale kiedy wyglądam przez zbyt czyste okna…
Od niemal miesiąca otrzymywałem wiadomości dotyczące nadchodzących zmian. Kolejne strony i firmy bombardowały mnie swoimi mailami, informując o tym, że widzą jak mam na imię, jakiego maila używam, kiedy się urodziłem, gdzie mieszkam, co kupiłem, jaki mam numer telefonu, jaki rozmiar buta posiadam, co jadłem wczoraj na obiad, jaki stolec oddałem rano i czy sąsiadka z klatki obok mnie irytuje.
Wbrew pozorom życie z pisania to nie tak odległa wizja, jak mogłoby się niektórym wydawać. Właściwie wystarczy odpowiednia wiedza, doświadczenie i zrozumienie istoty tworzenia dla bycia czytanym. Pisanie książek to w pewnym stopniu oferowanie swoich usług społeczeństwu.
Przed wejściem do szkoły rosną kasztanowce. Damska część rozpływa się nad ich pięknem, ale ty razem z kolegami przeklinasz ten symbol. Masz już dość wspominek rodziców i zaganiania do nauki. Jeśli po raz enty usłyszysz, że widok kwitnących kasztanów to ostatni sygnał do nauki, specjalnie oblejesz maturę, tak po prostu.
