Z głośników wieży, do której podłączyłem telefon i włączyłem internetowe radio, dobiega muzyka na ogół nie spotykana w typowych, komercyjnych stacjach. Nie słyszę również reklam, ot urok rozgłośni opłacanej przez fanów. Widać z każdego zła może wyniknąć coś dobrego. W tym przypadku mogę w pełni świadomie powiedzieć, że cieszę się z cenzury w mediach publicznych. Dzięki niej powstało Radio 357.

Nie znam osoby, która protestowałaby przeciwko pochwałom. Zwłaszcza, jeśli pochwałę wyrazi się w postaci nominacji do konkursu, czy o zgrozo, wygrywając tenże konkurs. Ja, kiedy chodzi o moje teksty, jestem łasy na pochwały. Choć czy faktycznie na nie zasługuję zostawiam już Waszej ocenie. Ale dlaczego o tym piszę?

Jakiś matematyk ze Stanów wyliczył, że trzeci poniedziałek w roku to chwila, w której zdajemy sobie sprawę, że nie udało nam się zrealizować noworocznych postanowień, nadal jest mało światła, no i na dodatek jest poniedziałek. Dlatego obowiązkowo musimy obnosić się z niezadowoleniem.

Rok dwa tysiące dwudziesty był osobliwy. Jasne, pełno w nim było zaskoczeń, uciążliwości, poświęcenia i irytacji. Jednak nie też brakowało miłości, pozytywnie zaskakujących zbiegów okoliczności i nadziei.

Klucz to mój hołd dla klasyki kina i literatury. W opowiadaniu, które posłużyło za scenariusz czwartego odcinka podcastu, splatam ze sobą historię noir i realia świata przyszłości.

O czym ja pieprzę? O pierwszym tekście spod mojej ręki, który pojawił się na papierze. W redagowanym przez Bartka Biedrzyckiego Roczniku Fantastycznym ukazało się moje opowiadanie — Paparazzo!