Tuż obok wjazdu na parking stoi wysoka, ładnie zaprojektowana konstrukcja z pięcioma licznikami, gdzie każdy jeden wyświetla ilość pozostałych wolnych miejsc w poszczególnych sekcjach. Całościowo wokół galerii stworzono przestrzeń na niespełna tysiąc samochodów. Wydawać by się mogło, sporo, ale kiedy po sobocie przypada niedziela — niehandlowa, jak niemal każda w tym roku — znaleźć miejsce do zaparkowania graniczy z cudem.

Żałuję, że w dzisiejszym świecie, własny pomysł na spędzanie wolnego czasu jest tak powszechnie krytykowany, jeśli nie wpasowuje się w oczekiwania społeczeństwa. Żałuję, że inni próbują zabrać nam wolny czas, nawet jeśli nie bezpośrednio, to stosując zabiegi, których efektem jest strach lub poczucie winy. Żałuję, że czasem brak mi odwagi by powiedzieć nie. Nie jestem odludkiem, ale marzę o bardziej wyrozumiałym społeczeństwie, akceptującym ludzi nie wpisujących się w ich sposób urządzenia świata.

Zabrałem czworonoga na przechadzkę po mysłowickich gównozasiekach. Od jakiegoś czasu nie ryzykuję stawiania kroku na tutejszych skwerach. Więcej tam psiego gówna niż min przeciwpiechotnych zebranych przez partyzantów w trakcie całej wojny.

Z końcem grudnia planowałem stworzyć zestawienie najważniejszych wydarzeń kulturalnych mijającego roku. Byłaby to lista festiwali, w których chciałem wziąć udział. Potem pomyślałem, że opublikuję listę wydarzeń, na których jakimś cudem się pojawiłem. Oba pomysły miały być moją — wtórną — odpowiedzią na podsumowania publikowane na innych blogach w ostatnich dniach. Zrezygnowałem więc z tworzenia takiego wpisu. Zdecydowałem, że opowiem o towarzyszącym mi od ponad miesiąca dość istotnym rozważaniu.